Historia Św. Huberta Biskupa
Ponad 1200 lat dzieli nas od czasów, w których żył i działał
św. Hubert. Właśnie ta różnica dwunastu wieków sprawiła, że na to, co o nim
wiemy, składają się: prawda, legendy i mity.
Prawdopodobnie urodził się w 655 r. w znanej i znakomitej rodzinie, na obszarze
dzisiejszych Niderlandów. W wieku około 18 lat został oddany na dwór króla
Frankonii, a tam poślubił córkę Pepina z Heristal, z którą miał przynajmniej
jednego syna. Przez kilka lat pełnił życie pełne przygód jako rycerz. Później
został kapłanem i uczniem św. Lamberta, a po jego śmierci, ok. 708 r. objął po
nim półpogańską diecezję Maastricht. Miał ogromne zasługi w nawracaniu na wiarę
chrześcijańską swoich ziomków, którzy dotychczas czcili bożków germańskich.
Zmarł w Liege 30 maja 727 r., gdzie pochowano go w tamtejszej katedrze. W 825
r. część jego relikwii przeniesiono do Andage, które od tej chwili otrzymało
nazwę Saint Hubert.
Kult św. Huberta bardzo szybko szerzył się w Europie. Jako patron myśliwych
odbierał cześć od XI w., co szczególnie może dziwić, gdyż w najstarszych
pismach brak informacji na temat jego działalności na niwie łowieckiej.
Apokryfy o św. Hubercie przeniosły motyw jelenia na grunt chrześcijaństwa
zachodniego, umieszczając je w realiach VII w. Mówi się, że gdy żona Huberta
wyjechała do swojej umierającej matki, jej osamotniony mąż zaczął hulaszcze
życie, a nade wszystko pokochał polowania, które zmieniły się w rzezie
zwierzyny prowadzone bez umiaru. W trakcie jednego z takich polowań Hubert
ujrzał wynurzającego się z kniei wspaniałego jelenia z krzyżem, jaśniejącym
niezwykłym blaskiem pomiędzy pięknymi rozłożystymi rogami. Jednocześnie
usłyszał nieziemski głos: „Hubercie!
Dlaczego niepokoisz biedne zwierzęta i zapominasz o zbawieniu duszy?”.
Wydarzenie to spowodowało wewnętrzną przemianę Huberta, który od tego
momentu zmienił swoje życie. Kanonizowany po śmierci, został patronem
myśliwych, a dzień jego śmierci i przeniesienia jego relikwii do klasztoru w Andagium
– 3 listopada jest świętem myśliwych.
Ze względu na swoje życie, związane z radykalnym, gwałtownym nawróceniem, jest
św. Hubert dzisiaj niezwykle popularny. Dynamizm jego życia i nawrócenia może
utwierdzać w przekonaniu, że każdy z nas ma szansę zmienić swoje życie na
lepsze, a dla każdego chrześcijanina głos z nieba: „Hubercie! Odmień swoje życie…” – jest wezwaniem do stawania się
lepszym, bardziej doskonałym, świętym.
Kult świętego Huberta, upowszechniał się w krajach europejskich przede wszystkim za sprawą cudów przypisanych temu Świętemu. Pierwsza książka Miracula sancti Huberti (cuda świętego Huberta) – zredagowana około 850 roku przez miejscowego benedyktyna – przytacza osiem cudów, które miały miejsce podczas ćwierćwiecza po 825 roku. Wśród cudownie uzdrowionych są trzej niewidomi i trzej paralitycy. Niektóre cuda zdarzały się w dniu patronalnego święta 3. listopada, inne w dniach procesji.
Mówiąc o miejscach poświęconych kultowi świętego Huberta nie sposób pominąć dziejów opactwa świętego Huberta i miejscowości Saint Hubert w Belgii. To tu powstało europejskie centrum Huberta, rozbudowane w XVI i XVII wieku. Wykonano tu relikwiarz świętego Huberta, który zginął w czasie reformacji.
Od XV wieku opactwo Saint Hubert staje się miejscem pielgrzymkowym, do którego wyrusza wielu wiernych, aby tam oddać cześć Świętemu. To sprawiło, iż opactwo przez kilka stuleci cieszyło się wielką sławą i dostatkiem. Szpitale imienia świętego Huberta, Bractwa świętego Huberta i ruchy jego imienia wspierały pielgrzymów.
Ciekawostki o św. Hubercie
- Niezwykła jest data 3 listopada 743 roku. Wówczas to podjęto przeniesienie ciała Huberta do ołtarza głównego świątyni, w której spoczywał. Odkryto wtedy, że ciało Huberta jest wolne od wszelkiego rozkładu, a na dowód posłużyła przyjemna woń rozchodząca się w krypcie, zamiast rzecz jasna fetoru. Natomiast w 824 roku jego szczątki przeniesiono do kościoła w Andange. Od jego to imienia miejscowość nosi nazwę Saint-Hubert (dzisiejszy Luksemburg).
- Miasto Saint-Hubert istniało do 1 stycznia 2002 również w Kanadzie, obecnie jako jedna z trzech dzielnic miasta w Quebecu – Longueuil.
- W czasach świtu odrodzenia europejskiego zdążyło powstać kilka orderów imienia Huberta. Tyczy się to zwłaszcza kultury łowieckiej, której św. Hubert patronuje, odznaczenie nosi nazwę Orderu Świętego Huberta.