STANDARDY OCHORNY DZIECI – "ustawa Kamilka" - Parafia pw. Podwyższenia Krzyża Świętego, Sanktuarium Św. Huberta

STANDARDY OCHRONY DZIECI W PARAFII PW.PODWYŻSZENIA KRZYŻA ŚWIĘTEGO
W ŻOŁĘDOWIE

1.PREAMBUŁA

W Parafii Rzymskokatolickiej pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Żołędowie,
został opracowany i wprowadzony w życie niniejszy dokument, który stanowi realizację prawnego obowiązku dotyczącego wprowadzenia we wszelkich instytucjach, w których
przebywają dzieci, standardów ich ochrony przed krzywdzeniem [ustawa z dnia 28 lipca 2023 roku o zmianie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2023 poz. 1606)]. Opracowując dokument, wzięto pod uwagę wytyczne zarówno prawa państwowego, jak i kościelnego.

Kościół wdrażając standardy ochrony dzieci przed przemocą wpisuje się w realizację misji powierzonej mu przez Jezusa, aby nie zginęło żadne z tych najmniejszych (por. Mt 18, 14). W oparciu to tę ewangeliczną misję uznaje, że dobro dziecka jest najważniejsze. Ludzie Kościoła przyjmują nie tylko ustawową, lecz przede wszystkim moralną odpowiedzialność za ochronę i promowanie dobra wszystkich dzieci oraz zobowiązują się dołożyć wszelkich starań, aby zapewnić bezpieczne i przyjazne środowisko, w którym dzieci są szanowane i doceniane. Niedopuszczalne jest bowiem stosowanie przez kogokolwiek wobec dziecka przemocy w jakiejkolwiek formie. Wszyscy jesteśmy więc zobowiązani do wrażliwości i rozpoznawania tych, którzy potrzebują pomocy oraz bezzwłocznego podejmowania działań w przypadku podejrzeń lub ujawnienia okoliczności, które mogą wskazywać, że dziecku zagraża lub dzieje się krzywda. Kościół działa sprawnie i zgodnie z procedurami, aby zapewnić dzieciom skuteczną pomoc i wsparcie na jak najwcześniejszym etapie, przestrzegając praw dziecka wynikających z Konwencji o Prawach Dziecka, z dokumentu Papieskiej Komisji ds. Ochrony Małoletnich „Uniwersalne Ramy do Wytycznych” oraz ustawodawstwa polskiego.

Odpowiedzialnym za wdrażanie w życie niniejszych standardów ochrony przed
przemocą jest proboszcz (administrator) parafii. Standardy ochrony są dostępne w parafii i podane do publicznej wiadomości.

2.OBJAŚNIENIE TERMINÓW (SŁOWNICZEK)

Osoby, ich role i funkcje w Kościele

Biskup – biskup lub arcybiskup diecezjalny, ordynariusz ordynariatu i prałat Prałatury
Personalnej Kościoła łacińskiego oraz hierarcha Kościołów wschodnich.
Duchowieństwo – biskupi, księża i diakoni.
Kapłan – osoba, która spełnia w imieniu wspólnoty religijnej funkcje kultowe i rytualne.
Ksiądz – duchowny chrześcijański posiadający święcenia kapłańskie.
Organizator wyjazdu – osoba/podmiot uprawniony do organizacji wyjazdu dzieci – parafie, wspólnoty religijne, szkoły i placówki, przedsiębiorcy podlegający ustawie o usługach turystycznych, osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki nieposiadające osobowości prawnej.
Osoba świecka – członek Kościoła katolickiego i personel Kościoła inny niż biskupi, księża, diakoni i osoby zakonne.
Osoby konsekrowane – osoby, które w sposób szczególny poświęcają życie Bogu. Łączy je konsekracja, która wiąże się ze złożeniem Bogu ślubów czystości oraz najczęściej również ubóstwa i posłuszeństwa, choć zależy to od formy życia konsekrowanego. Należą do nich członkowie stowarzyszeń zakonnych oraz świeckie osoby konsekrowane.
Personel kościelny – duchowny, osoba zakonna lub inna osoba zatrudniona przez Kościół na podstawie umowy, podwykonawstwa, dobrowolnie lub nieodpłatnie.
Proboszcz, administrator – mianowany przez biskupa duszpasterz i zarządca parafii.
Szafarz nadzwyczajny Komunii Świętej – osoba wyznaczona do udzielania Komunii Świętej, gdy zabraknie odpowiedniej liczby szafarzy zwyczajnych.
Wolontariusz – osoba, która na rzecz innych osób lub danej grupy społecznej, dobrowolnie i bezpłatnie świadczy pracę wykraczającą poza związki rodzinno-koleżeńsko-przyjacielskie. Określenie „bezpłatna” nie oznacza „bezinteresowna”, lecz „bez wynagrodzenia materialnego”.

Organizacja posługi Kościoła

Diecezja – jednostka administracyjna w kościołach chrześcijańskich podległa biskupowi.
Duszpasterstwo pozaparafialne – duszpasterstwa, wspólnoty, grupy gromadzące młodych ludzi (młodzież licealna, studenci, młodzi dorośli), w tym wolontariaty, wakacyjne spotkania młodych (organizowane przez zakony, zgromadzenia zakonne, wspólnoty), festiwale młodzieżowe, rekolekcje wyjazdowe, wspólnoty różnych stanów, pielgrzymki piesze, pielgrzymki autokarowe, środowiska harcerskie. To dzieła, które mogą działać przy parafiach, ale mają struktury pozaparafialne.
Duszpasterstwo, w tym duszpasterstwo parafialne – sytuacja, w której jedna osoba jest odpowiedzialna za dobro drugiej lub za wspólnotę wyznaniową. Obejmuje celebrowanie liturgii, zapewnienie porad i wsparcia duchowego, edukację, poradnictwo, opiekę medyczną i pomoc w potrzebie. Wszelka praca polegająca na nadzorze lub wychowaniu dzieci jest dziełem duszpasterskim.
Parafia – określona wspólnota wiernych, utworzona na sposób stały w Kościele
partykularnym, nad którą pasterską pieczę, pod zwierzchnictwem biskupa diecezjalnego,
powierza się proboszczowi (administratorowi), jako jej własnemu pasterzowi.

Dzieci i osoby bezbronne

Dziecko – osoba poniżej 18. roku życia.
Dziecko wykorzystane seksualnie – każde dziecko w wieku bezwzględnej ochrony, jeśli osoba dojrzała seksualnie, czy to przez świadome działanie, czy też przez zaniedbywanie swoich społecznych obowiązków lub obowiązków wynikających ze specyficznej odpowiedzialności za dziecko, dopuszcza się zaangażowania dziecka w jakąkolwiek aktywność natury seksualnej, której intencją jest zaspokojenie osoby dorosłej (Standing Committee on Sexually Abused Children).
Opiekun – osoba sprawująca pieczę nad dzieckiem, uprawniona do reprezentacji dziecka oraz posiadająca władzę prawną do dbania o interesy osobiste i majątkowe innej osoby (rodzic, rodzic zastępczy lub osoba uprawniona przez rodzica).
Osoba dorosła bezbronna zgodnie z art. 1 ust. 2 b) Vos Estis Lux Mundi – każda osoba
znajdująca się w stanie niepełnosprawności, upośledzeniu fizycznym lub psychicznym albo pozbawiona wolności osobistej, która w rzeczywistości, nawet sporadycznie, ogranicza ich zdolność zrozumienia, chęci lub przeciwstawienia się przestępstwu w inny sposób.
Wiek bezwzględnej ochrony – wiek niższy niż wiek zgody. Czynność seksualna z osobą w wieku ochronnym jest czynem zabronionym (wykorzystaniem seksualnym), a osoba dopuszczająca się jej i lub doprowadzająca do niej podlega odpowiedzialności karnej. W Polsce obecnie wynosi 15 lat.
Zgoda opiekuna – zgoda rodziców albo zgoda opiekuna, rodzica zastępczego lub opiekuna tymczasowego. Jednak w przypadku braku porozumienia między rodzicami dziecka należy poinformować rodziców o konieczności rozstrzygnięcia sprawy przez sąd rodzinny (orzeczenie sądu opiekuńczego zastępuje zgodę rodziców).

Różne formy przemocy

Bullying – znęcanie, zastraszanie, prześladowanie werbalne, społeczne, a także fizyczne.
Cyberprzemoc – wszelka przemoc z użyciem technologii informacyjnych i komunikacyjnych – komunikatorów, czatów, stron internetowych, mediów społecznościowych, blogów, SMS-ów, MMS-ów. Może mieć formę wulgarnych wiadomości, obraźliwych komentarzy (hejt, trolling), rozpowszechniania zdjęć ukazujących dziecko w niekorzystnym świetle, zastraszania, śledzenia (cyberstalking), ujawniania tajemnic (outing) itp.
Gaslighting – przemoc psychiczna polegająca na manipulowania drugą osobą w taki sposób, że ofiara przemocy z czasem przestaje ufać swoim osądom, staje się zdezorientowana, zalękniona i traci zaufanie do swojej pamięci czy percepcji. Jeśli manipulacja jest stosowana stale i metodycznie, może w końcu doprowadzić do tego, że ofiara zacznie kwestionować swoje zdrowie psychiczne. W ten sposób manipulator przejmuje nad nią całkowitą kontrolę.
Grooming (wobec dorosłego) – zachowania mające na celu izolację osoby, uczynienie jej zależną, skłonną do zaufania i bardziej podatną na agresywne zachowanie.
Nadużycie – postępowanie lub czyn niezgodny z przyjętymi normami postępowania,
a nadużywać oznacza użyć ponad miarę oraz wykorzystać coś w niewłaściwy sposób lub w nadmiernym stopniu (SJP).
Nadużycie władzy – nadużycie stanowiska, funkcji lub obowiązku w celu wykorzystania innej osoby. Może przybierać różne formy i obejmować sytuacje, w których dana osoba ma władzę nad inną osobą na mocy swojego związku (np. pracodawca i pracownik, nauczyciel i uczeń, trener i sportowiec, rodzic lub opiekun i dziecko, duchowny/osoba zakonna i parafianin) i wykorzystuje tę władzę na swoją korzyść.
Przemoc domowa – jednorazowe lub powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób, w szczególności narażające na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia, naruszające godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym wolność seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą (art. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie).
Przemoc duchowa – odwoływanie się do przekonań religijnych i wiary osoby w celu
wyrządzenia jej szkody. Może mieć negatywny wpływ na duchowość osoby poszkodowanej, zwłaszcza gdy dopuszcza się jej osoba posiadająca duchowy autorytet i zaufanie w Kościele.
Przemoc emocjonalna (dorośli) – powszechna forma przemocy mająca miejsce w bliskich związkach. Przemoc emocjonalna jest definiowana jako molestowanie, które ma miejsce, gdy dana osoba jest poddawana zachowaniom lub działaniom mającym na celu jej kontrolowanie, z zamiarem wyrządzenia jej krzywdy emocjonalnej lub strachu, poprzez manipulację, izolację lub zastraszanie.
Przemoc wobec osób starszych – pojedyncze lub powtarzające się działanie lub brak
odpowiedniego działania, mające miejsce w jakimkolwiek związku, w którym oczekuje się zaufania, które powoduje krzywdę lub cierpienie starszej osoby.
Seksizm – uprzedzenie lub dyskryminacja ze względu na płeć.
Seksualizacja – proces, w wyniku którego wartościowanie drugiej osoby oraz siebie
samego/siebie samej dokonywane jest przez pryzmat atrakcyjności seksualnej,
uprzedmiotowienie osoby pod względem seksualnym lub narzucanie seksualności
w niewłaściwy sposób (wg Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego).
Uwikłanie – każda relacja, w której ktoś doświadcza strachu, lęku, poczucia winy, poczucia krzywdy, frustracji, poniżenia, zniewolenia, zależności, dominacji, niemożności bycia sobą, nieszczerości, braku autentyczności, przemocy emocjonalnej, fizycznej, seksualnej czy ekonomicznej.
Zaniedbanie (wobec osoby dorosłej) – niezapewnienie przez opiekuna środków niezbędnych do życia osobie, którą się opiekuje.

Wsparcie

Niebieska Linia – https://www.niebieskalinia.info/
Procedura „Niebieskie Karty” – jest narzędziem, którego głównym celem jest zapewnienie bezpieczeństwa osobie doznającej przemocy domowej, obejmuje też współpracę przedstawicieli różnych instytucji i podmiotów, które są zobowiązane do reagowania w przypadku uzyskania informacji o wystąpieniu przemocy domowej.

Przestępstwa motywowane seksualnie

Przestępstwo kanoniczne wykorzystywania seksualnego – kanoniczne przestępstwa
wykorzystywania seksualnego popełniane przez duchownych lub osoby konsekrowane,
którymi są: zmuszanie kogoś, za pomocą przemocy, groźby lub nadużycia władzy, do
wykonywania lub poddawania się czynnościom seksualnym; wykonywanie czynności
seksualnych z dzieckiem lub osobą bezbronną; produkcję, wystawianie, posiadanie lub
dystrybucję, w tym drogą elektroniczną, pornografii z udziałem dzieci, a także werbowanie lub nakłanianie dziecka lub osoby bezbronnej do udziału w tworzeniu pornografii popełnione przez duchownych lub osoby zakonne, o których mowa w artykule 1 §1 a) Vos Estis Lux Mundi.
Przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności (art. 197-205 k.k.) –
zgwałcenie (art. 197), wykorzystanie seksualne osoby bezradnej lub niepoczytalnej (art. 198), seksualne wykorzystanie zależności (art. 199), seksualne wykorzystanie dziecka (art. 200), uwodzenie dziecka poniżej lat 15 z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego lub sieci telekomunikacyjnej (art. 200a), propagowanie pedofilii (art. 200b), kazirodztwo (art. 201), pornografia (art. 202), zmuszanie do prostytucji (art. 203), czerpanie zysku z cudzego nierządu (art. 204).
Rejestr Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym – rejestr obywateli polskich, którzy dopuścili się przestępstwa z pobudek seksualnych. Składa się z Rejestru publicznego i Rejestru z dostępem ograniczonym.

Osoby dramatu

Oskarżony – osoba, której postawiono zarzuty karne.
Osoba pokrzywdzona – osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo (art. 49 §1 k.p.k.).
Osoby pokrzywdzone przemocą w rodzinie – osoby najbliższe, inne osoby pozostające w stałym lub przemijającym stosunku zależności od osoby stosującej przemoc (art. 115 §11 Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie).
Pozwany – osoba, na którą złożono skargę.
Przestępca seksualny – osoba, która przyznała się do wykorzystania seksualnego lub której odpowiedzialność za wykorzystanie została orzeczona przez właściwy sąd i/lub procedurę kościelną.
Skarżący – każda osoba składająca skargę, która może zawierać zarzut, podejrzenie, obawę lub zgłoszenie naruszenia prawa.

Zespół ds. Prewencji i jego praca

Dane osobowe – wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do
zidentyfikowania żyjącej osoby fizycznej, a także poszczególne informacje, które
w połączeniu ze sobą mogą prowadzić do zidentyfikowania tożsamości danej osoby.
Przykładowe dane osobowe: imię i nazwisko, adres zamieszkania, adres e-mail z imieniem i nazwiskiem, numer dowodu tożsamości, dane o lokalizacji, adres IP, dane przechowywane przez szpital lub lekarza, które mogą jednoznacznie wskazywać tożsamość danej osoby.
Kompetencje miękkie – umiejętności psychospołeczne, np. komunikatywność, asertywność.
Konflikt interesów – sytuacja (postrzegana lub rzeczywista), w której powstaje konflikt
pomiędzy obowiązkami służbowymi danej osoby a jej prywatnymi interesami, który może mieć wpływ na wykonywanie tych obowiązków. Taki konflikt zazwyczaj wiąże się
z przeciwstawnymi zasadami lub niezgodnymi życzeniami lub potrzebami i może wystąpić, gdy osoba pełni wiele ról.
Lojalność środowiskowa – silna lojalność wobec danego środowiska, grupy ludzi, wspólnoty, instytucji, przełożonego itp., która może przyjmować formy pozytywne, np. dochowanie tajemnicy, lub negatywne, np. niereagowanie bądź zaprzeczanie przemocy.
Osoba odpowiedzialna za interwencję – zarządca placówki (proboszcz, administrator)
odpowiedzialny za podejmowanie interwencji w przypadku zaistnienia przemocy.
Osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci – osoba wyznaczona przez proboszcza (administratora), sprawująca nadzór nad prawidłowym stosowaniem standardów ochrony dzieci.
Osoba zaufana – osoba wyznaczona przez proboszcza (administratora), ciesząca się zaufaniem i odpowiednio przygotowana, odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń o zdarzeniach dotyczących przemocy.
Wniosek o wgląd w sytuację rodziny – pismo, które może zostać złożone przez każdą osobę fizyczną i prawną, która chce, aby sąd zbadał aktualną sytuację rodzinną. Wniosek nie podlega żadnej opłacie sądowej, może być złożony w każdej chwili i w przypadku jego odrzucenia przez sąd nie rodzi żadnych negatywnych konsekwencji wobec wnioskodawcy.

Formy przemocy wobec dziecka

Przemoc wobec dzieci – wszelkie formy złego traktowania fizycznego i/lub emocjonalnego, wykorzystywania seksualnego, zaniedbania lub niedbałego traktowania, wyzysku komercyjnego lub innego, skutkujące rzeczywistą lub potencjalną szkodą dla zdrowia, przetrwania, rozwoju lub godności dziecka w kontekście relacji odpowiedzialności, zaufania lub siły. Dzieli się powszechnie na pięć podtypów: przemoc fizyczna, znęcanie się emocjonalne/psychiczne, zaniedbanie, narażenie na przemoc w rodzinie, wykorzystywanie seksualne. W kontekście Kościoła katolickiego ważne jest także uznanie przemocy duchowej za dodatkowy podtyp przemocy.

Przemoc fizyczna to przemoc, w wyniku której dziecko doznaje fizycznej krzywdy lub
jest nią potencjalnie zagrożone. Krzywda ta następuje w wyniku działania bądź
zaniechania działania ze strony rodzica lub innej osoby odpowiedzialnej za dziecko, lub
której dziecko ufa, bądź która ma nad nim władzę. Przemoc fizyczna wobec dziecka
może być czynnością powtarzalną lub jednorazową.

Przemoc psychiczna i emocjonalna to przewlekła, niefizyczna, szkodliwa interakcja
wobec dziecka, obejmująca zarówno działania, jak i zaniechania. Zaliczamy do niej
m.in. niedostępność emocjonalną, zaniedbywanie emocjonalne, relację z dzieckiem
opartą na wrogości, obwinianiu, oczernianiu, odrzucaniu, nieodpowiednie rozwojowo
lub niekonsekwentne interakcje z dzieckiem, niedostrzeganie lub nieuznawanie
indywidualności dziecka i jego granic psychicznych.
Zaniedbywanie dziecka to chroniczne lub incydentalne niezaspokajanie jego
podstawowych potrzeb fizycznych/psychicznych i/lub nierespektowanie jego
podstawowych praw, powodujące zaburzenia jego zdrowia i/lub trudności w rozwoju.
Do zaniedbywania dochodzi w relacji dziecka z osobą, która jest zobowiązana do
opieki, wychowania, troski i ochrony dziecka.
Narażenie na przemoc w rodzinie – forma psychicznego znęcania się nad dzieckiem,
w której dziecko jest obecne – słyszy lub widzi – gdy inny członek rodziny doświadcza
przemocy fizycznej, psychicznej lub seksualnej albo widzi szkody wyrządzone osobom
lub mieniu w wyniku agresywnego zachowania członka rodziny.
Wykorzystywanie seksualne dziecka – wykorzystanie seksualne dziecka to włączanie
dziecka w aktywność seksualną, której nie jest ono w stanie w pełni zrozumieć
i udzielić na nią świadomej zgody i/lub na którą nie jest dojrzałe rozwojowo i nie może
zgodzić się w ważny prawnie sposób i/lub która jest niezgodna z normami prawnymi
lub obyczajowymi danego społeczeństwa. Z wykorzystaniem seksualnym mamy do
czynienia, gdy taka aktywność wystąpi między dzieckiem a dorosłym lub dzieckiem
a innym dzieckiem, jeśli te osoby ze względu na wiek bądź stopień rozwoju pozostają w
relacji opieki, zależności, władzy. Celem takiej aktywności jest zaspokojenie potrzeb
innej osoby (World Health Organization). Obejmuje zachowania z kontaktem
fizycznym (w tym penetracyjne) oraz bez kontaktu fizycznego, może wtedy przybrać
formę seksualizacji, robienia zdjęć lub filmów wideo przedstawiających dzieci
o charakterze jednoznacznie seksualnym, zmuszania dzieci do oglądania czynności
8 seksualnych lub wzięcia w nich udziału lub zmuszania dzieci do uprawiania seksu lub
angażowania się w czynności seksualne z innymi dziećmi lub dorosłymi. Obejmuje również wyzyskiwanie seksualne dzieci, czyli czerpanie zysku np. z pornografii z udziałem dzieci lub prostytucji dziecięcej. Grooming (wobec dziecka) – zachowania, których celem jest przygotowanie dziecka do wykorzystywania seksualnego. Obejmuje nawiązanie szczególnej relacji z dzieckiem, często również warunkowanie rodziców i innych dorosłych oraz osłabienie ich czujności, aby myśleli, że relacja z dzieckiem jest normalna i pozytywna.

Przemoc rówieśnicza (agresja rówieśnicza, bullying) – występuje, gdy dziecko doświadcza różnych form przemocy ze strony rówieśników, bezpośrednio lub z użyciem technologii komunikacyjnych. Ma miejsce wtedy, gdy działanie ma na celu wyrządzenie komuś przykrości lub krzywdy (intencjonalność), ma charakter systematyczny (powtarzalność), a ofiara jest słabsza od sprawcy bądź grupy sprawców. Obejmuje przemoc werbalną (np. przezywanie, dogadywanie, ośmieszanie), relacyjną (np. wykluczenie z grupy, ignorowanie, nastawianie innych przeciwko osobie), fizyczną (np. pobicie, kopanie, popychanie, szarpanie), materialną (np. kradzież, niszczenie przedmiotów) oraz elektroniczną (złośliwy SMS lub e-mail, wpis w mediach społecznościowych, umieszczanie w Internecie zdjęć lub filmów ośmieszających ofiarę), a także przemoc podczas randki ze strony chłopaka/dziewczyny.

3. KODEKS ZACHOWAŃ

Zasady chroniące dotyczące dzieci (granice zachowań)

Dzieckiem jest osoba, która nie ukończyła 18. roku życia. Dziecko, rozwijając się,
konstytuuje siebie jako osobę. Potrzebuje do tego opieki, troski, serdeczności, kształcenia i wychowania. Dzieje się to w rodzinie, ale również poprzez relacje z autorytetami oraz wartościami przekazywanymi w środowisku rówieśniczym i wychowawczym. Wszelkie oddziaływanie wychowawcze zawsze musi się dokonywać z poszanowaniem woli rodziców bądź prawnych opiekunów.

Wprawdzie niemożliwe jest stworzenie wyczerpującej listy zachowań niepożądanych,
ani też wskazanie precyzyjnych granic wszystkich zachowań, należy jednak kierować się
poniższymi wskazówkami oraz roztropnością i wrażliwością ewangeliczną.

Zasady te dotyczą nie tylko relacji dorosły – dziecko, ale również relacji pomiędzy dziećmi.

Zasady chroniące w kontakcie bezpośrednim

Wszystkie spotkania z dziećmi na terenie parafii organizowane są w miejscach
oficjalnych, ogólnodostępnych i do tego przygotowanych.
Nie można przebywać z dzieckiem sam na sam w warunkach odizolowanych. Jeżeli dobro dziecka wymaga indywidualnego spotkania, nie może się ono odbywać w sekrecie
(zalecane powiadomienie rodziców lub przełożonego) i w warunkach odizolowanych.
Osoba przeprowadzająca spotkanie powinna zatroszczyć się o transparentność (np.
przeszklone lub uchylone drzwi pomieszczenia, które nie mogą być zamknięte na klucz,
obecność innych osób w bezpośrednim pobliżu, powiadomienie innych osób o spotkaniu
itp.). Indywidualnych spotkań z dziećmi nie wolno w nieroztropny sposób mnożyć ani
przedłużać. Spotkania takie nie powinny odbywać się w późnych godzinach wieczornych
(po godz. 20.00 lub nocą).
Dzieci nie mogą przebywać w parafialnych pomieszczeniach mieszkalnych bez opieki
rodzica lub opiekuna prawnego. Nie powinny też towarzyszyć duszpasterzom w miejscach lub w sprawach niezwiązanych ze sprawowaniem posługi lub formacją.
Dzieci powinny zawsze pozostawać pod opieką osoby dorosłej. Podczas pełnienia funkcji wychowawczych opiekunowie nie mogą pozostawać pod wpływem alkoholu lub
substancji psychoaktywnych ani przyjmować ich w obecności dzieci. Dzieci na terenie
parafii nie mogą przebywać pod wyłączną opieką innego dziecka, chyba że inaczej
stanowią regulaminy religijnych ruchów duszpasterstwa pozaparafialnego, np. Ruchu
Światło-Życie, KSM, w tym wypadku stosuje się standardy opracowane przez te grupy.
Osoby te powinny być odpowiednio uformowane, przygotowane i pełnić posługę pod okiem dorosłych.
Jeśli spotkania formacyjne, np. przygotowanie do bierzmowania, odbywają się w domach wybranych rodzin, również muszą być przeprowadzane w grupie, nigdy indywidualnie.
Zakazuje się duchownym przewożenia dzieci prywatnymi samochodami bez wiedzy
i wyraźnej zgody rodziców lub opiekunów prawnych.
Niestosowne jest skracanie dystansu przez przechodzenie na „ty” osoby dorosłej
z dzieckiem.
W prywatne życie dziecka wolno ingerować tylko w takim wymiarze, w jakim wymaga tego konkretny problem.
W przypadku konieczności podjęcia rozmów na temat seksualności należy wykazać się
delikatnością i roztropnie rozeznać, czy takiej rozmowy nie powinien przeprowadzić
specjalista.
W obecności dzieci nie wolno wypowiadać treści i żartów o podtekście seksualnym.
Zabronione jest prezentowanie dzieciom treści obscenicznych, erotycznych,
pornograficznych lub mających podtekst seksualny, zawierających sceny brutalnej
przemocy bądź nieodpowiednich do wieku i wrażliwości odbiorców w jakikolwiek sposób
i za pomocą jakiegokolwiek urządzenia.
Niedozwolone jest stosowanie przemocy fizycznej oraz psychicznej, takiej jak: poniżanie,
upokarzanie, ośmieszanie, dokuczanie, szykanowane, znęcanie się itp., zarówno
w bezpośrednich kontaktach, jak i za pośrednictwem mediów społecznościowych.
Niedopuszczalne są wszelkiego rodzaju nadużycia duchowe (w obszarze spowiedzi,
poradnictwa itp.).
Każdy przypadek przemocy fizycznej, psychicznej (emocjonalnej) czy seksualnej
pomiędzy dziećmi wymaga natychmiastowej reakcji ze strony opiekunów.
Nie wolno dotykać dzieci wbrew ich woli ani w sposób nieadekwatny do relacji
duszpasterskich lub wychowawczych.

Zachowania niedozwolone:

wszelkie formy okazywania niechcianej czułości;
dotykanie piersi, pośladków, genitaliów i ich okolic (choćby przez bieliznę lub odzież);
pocałunki;
mocne i zamykające uściski, uniemożliwiające przerwanie kontaktu;
klepanie po pośladkach, udach, kolanach, głowie;
łaskotanie lub mocowanie się w dużej bliskości cielesnej;
masaże;
sadzanie na kolanach;
kładzenie się lub spanie obok;
ocieranie się;
seksualizacja i seksizm;
różne formy poniżania oraz mobbing;
używanie wulgaryzmów.

Zachowania właściwe w naszym kręgu kulturowym:

uścisk dłoni lub delikatne objęcie;
delikatne poklepanie po ramionach lub plecach jako wyraz akceptacji wsparcia, pocieszenia;
dotyk ramion, rąk czy barku jako wyraz bliskości;
trzymanie się za ręce w czasie np. zabawy lub dla uspokojenia wzburzenia emocjonalnego;
trzymanie za ręce dzieci w czasie spaceru;
siadanie w pobliżu małych dzieci;
podnoszenie lub trzymanie na rękach dzieci do ok. 3. roku życia;
przytulanie i branie na kolana małych dzieci za zgodą ich rodziców i najlepiej w ich
obecności;
dzieciom nie wolno robić zdjęć lub filmować bez ich zgody. Nie wolno upubliczniać zdjęć,
filmów z udziałem dzieci bez pisemnej zgody ich rodziców lub opiekunów prawnych,
z wyjątkiem zdjęć dużych grup w miejscach publicznych w związku z informowaniem
o wydarzeniach;
zabrania się częstowania dzieci tytoniem, alkoholem i innymi substancjami
psychoaktywnymi, posiadania środków niedozwolonych przez prawo. Nie wolno również
tolerować ich posiadania oraz zażywania przez dzieci.

Zasady ochrony dotyczące wyjazdów

W organizowaniu spotkań obowiązuje zasada pełnej transparentności. Na początku roku
formacyjnego w parafii należy:

zapoznać rodziców lub opiekunów prawnych dzieci z harmonogramem prowadzonych
spotkań;
zadbać o wyrażenie przez nich zgody w formie pisemnej na udział w spotkaniach;
ustalić zasady odbioru dzieci;
ustalić zasady komunikacji elektronicznej z dziećmi;
wszystkie formy zorganizowanego czasu, a w sposób szczególny wypoczynku dzieci
powinny być realizowane zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa;
na wyjazdy grupowe należy uzyskać pisemną zgodę rodziców lub opiekunów
prawnych, po uprzednim zapoznaniu ich z ramowym planem działania i zasadami jego
organizacji (regulaminem). Podczas wyjazdu rodzice lub opiekunowie prawni mają
prawo do kontaktu ze swoim dzieckiem oraz z jego opiekunem;
podczas wyjazdów parafialnych opiekunowie nie powinni nocować w tym samym
pomieszczeniu co podopieczni. W sytuacji szczególnej, wymagającej od opiekuna
pozostania w nocy w pomieszczeniu z wychowankiem, powinien on o tym fakcie
zawiadomić inną osobę dorosłą, kierownika wyjazdu oraz, jeśli to możliwe, rodzica lub
opiekuna prawnego wychowanka. Jeśli wyjazd przewiduje noclegi zbiorowe,
organizator zawiera informację na ten temat w regulaminie. Szczególnie zadbać należy o ochronę dzieci w toaletach, łazienkach, przebieralniach czy szatniach.

Zasady ochrony dotyczące kontaktów przez media oraz udostępniania
z Internetu

Jeśli Parafia zapewnia dzieciom dostęp do Internetu to powinna wdrożyć środki
bezpieczeństwa uniemożliwiające dostęp do treści stanowiących zagrożenie dla ich
prawidłowego rozwoju. Na urządzeniach umożliwiających dostęp do Internetu powinno być zainstalowane i aktualizowane oprogramowanie filtrujące treści, zaś korzystanie z Internetu powinno być monitorowane przez wyznaczoną osobę przynajmniej w sposób umożliwiający ustalenie, kto, kiedy i z jakich treści korzystał (np. indywidualne konta dla wszystkich użytkowników). Szczegółowe zasady korzystania z Internetu powinny być zawarte w stosownym regulaminie.

Zasady chroniące dotyczące wszystkich, również dorosłych

Sakrament pokuty i pojednania, a także spotkania związane z towarzyszeniem duchowym odbywają się w miejscach do tego wyznaczonych (konfesjonał lub miejsce osobne, ale widoczne). Jeśli nie można zachować tej zasady (np. w czasie wakacji, pielgrzymki czy przy spowiedzi osoby chorej czy z niepełnosprawnością), dbamy o to, by spowiednik i penitent byli dostępni (drzwi pomieszczenia nie mogą być zamknięte na klucz) lub widoczni dla innych osób (np. przeszklenia w drzwiach, uchylone drzwi do pomieszczenia). Niedopuszczalne jest spowiadanie lub tzw. rozmowy duchowe w pokojach prywatnych.
Jeśli to możliwe odwiedziny chorych (dotyczy księży oraz szafarzy i wolontariuszy)
odbywają się w obecności osoby trzeciej (kogoś z rodziny, z sąsiedztwa, osoby
posługującej w parafii).
Do udziału w wizytach duszpasterskich (kolęda) zapraszane są tylko takie osoby (służba
liturgiczną, organista, zakrystianin, kościelny), które wykazują się odpowiednią
dojrzałością. Dzieci mogą uczestniczyć tylko pod opieką dorosłych.

4. REKRUTACJA OSÓB I EDUKACJA

Każdej osobie zaangażowanej w parafii i mającej kontakt z dziećmi w obszarze
związanym z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, leczeniem, świadczeniem porad
psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych
zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad dziećmi proboszcz (administrator) uzyskuje
dane z Rejestru Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym.
Dodatkowo, przed nawiązaniem stosunku pracy lub przed dopuszczeniem osoby do
działalności (np. wolontariackiej) związanej z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem,
świadczeniem porad psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub
realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad nimi proboszcz
(administrator) ma obowiązek uzyskania od tej osoby informacji z Krajowego Rejestru
Karnego w zakresie przestępstw określonych w rozdz. XIX k.k. (przestępstwa przeciwko
życiu i zdrowiu) i XXV k.k. (przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajowości) oraz w zakresie art. 189a k.k. (handel ludźmi), art. 207 k.k. (znęcanie się nad osobą najbliższą lub pozostającą w stosunku zależności) oraz przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
Jeśli parafia zatrudnia firmy z zewnątrz lub udostępnia pomieszczenia podmiotom
zewnętrznym, a ich działalność nie obejmuje kontaktu z dziećmi jw., należy po pierwsze:
zadbać o to, aby dzieci faktycznie nie przebywały same w obecności osób z zewnątrz, po drugie wskazane jest, aby osoby te lub zarządcę podmiotu zewnętrznego zapoznać z
standardami ochrony dzieci i przyjąć od nich oświadczenie.
Proboszcz (administrator) parafii powołuje Zespół ds. Prewencji. W jego skład wchodzą:
osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci, osoba zaufana oraz osoba
odpowiedzialna za interwencję.

Osoba odpowiedzialna za standardy troszczy się o to, aby standardy były
w parafii znane, wdrażane i przestrzegane. Każda odrębna grupa parafialna, np.
ministranci, może wyznaczyć własną taką osobę.
Osoba zaufana powołana jest do przyjmowania zgłoszeń w przypadku naruszenia
standardów lub zaistnienia incydentów przemocy. Musi to być osoba faktycznie
budząca zaufanie, odpowiednio przygotowana oraz posiadająca tzw. kompetencje
miękkie, predysponujące ją do kontaktu z osobami skrzywdzonymi. Nie może ona
na własną rękę podejmować działań służących wyjaśnieniu podejrzeń i zarzutów
lub weryfikacji zgłaszanych faktów. Współpracuje ściśle z osobą odpowiedzialną za
interwencję. Osoby te zobowiązane są do zachowania poufności.

Z zasady osobą odpowiedzialną za interwencję w przypadku podejrzenia lub
zaistnienia przemocy jest proboszcz (administrator) parafii, może on jednak
delegować do tego zadania kompetentną osobę.

Osoby powyższe tworzą wraz z proboszczem (administratorem) Zespół ds.
Prewencji i ściśle z sobą współpracują. Wskazane jest, aby były to świeckie osoby
cieszące się zaufaniem, odpowiednio przeszkolone i kompetentne, które będą
wiedziały, jakie działania w danej sytuacji są stosowne i konieczne. Nie mogą to
być osoby uwikłane w lojalność środowiskową lub w konflikcie interesów.
W sytuacji, gdy nie ma możliwości powołania całego zespołu, należy powołać
przynajmniej jedną osobę, która będzie łączyła powyższe funkcje. Zespół ten
współpracuje również z osobami odpowiedzialnymi w diecezji za prewencję oraz
z delegatem ds. ochrony dzieci i młodzieży.

Wszyscy pracownicy i wolontariusze w parafii otrzymują potrzebną im wiedzę
o standardach przyjętych i obowiązujących w parafii – kodeksie zachowań, procedurach
związanych z interwencją i zgłoszeniem. Szkolenie może prowadzić osoba odpowiedzialna w parafii za prewencję.
Każda osoba pracująca z dziećmi i osobami bezbronnymi co dwa lata uczestniczy
w jednodniowym szkoleniu z zakresu prewencji. Treść tych szkoleń przygotowana jest
przez osobę odpowiedzialną w diecezji za prewencję.
Osoby odpowiedzialne za prewencję w danej parafii uczestniczą raz w roku w spotkaniu
odpowiedzialnych za prewencję w danej diecezji.

5.PROCEDURY POSTĘPOWANIA W SYTUACJI ZGŁOSZENIA
KRZYWDY (JAKIEJKOLWIEK PRZEMOCY),
CZY NIEWŁAŚCIWEGO ZACHOWANIA

W przypadkach przemocy fizycznej bądź seksualnej, gdy sprawcą jest osoba dorosła lub
dziecko, należy zgłosić ten fakt zgodnie z prawem do organów ścigania lub/oraz do
delegata właściwej instytucji kościelnej.
Gdy sprawa dotyczy niewłaściwego zachowania osób świeckich zatrudnionych w parafii
bądź wolontariuszy, sprawę należy zbadać i podjąć adekwatne kroki w zależności od tego,
czego dotyczyło to zachowanie. Każdorazowo należy podjąć z tą osobą rozmowę i jeśli
zajdzie taka potrzeba, to okresowo lub stale wycofać ją z pracy duszpasterskiej.
Jeśli niewłaściwe zachowanie dotyczy dziecka, należy o tym zawiadomić jego rodziców
i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.
Jeśli sprawa dotyczy niewłaściwych zachowań dzieci wobec siebie nawzajem, należy
niezwłocznie zawiadomić rodziców dzieci i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.
Osoba odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń współpracuje z proboszczem
(administratorem) i delegatem diecezjalnym.
Każda informacja o niewłaściwym zachowaniu powinna być traktowana poważnie, gdyż
jest działaniem prewencyjnym.
Jeśli jakakolwiek osoba dorosła, także zaangażowana w pracę duszpasterską w parafii,
dowie się od dziecka, że doświadcza ono przemocy, automatycznie ma obowiązek
zastosowania się do art. 304 k.p.k. mówiącego o tym, że każdy, kto dowie się
o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić
o tym prokuratora lub policję.
Wszelka działalność dotycząca ochrony oraz interwencji i pomocy jest dokumentowana.
Wpisów w rejestrze zdarzeń dokonują osoby bezpośrednio zaangażowane w daną
aktywność (zazwyczaj osoba zaufana oraz/lub osoba odpowiedzialna za interwencję), ale za bezpieczne przechowywanie notatek odpowiedzialny jest proboszcz (administrator). Rejestr prowadzi się zgodnie z zasadami ochrony danych wrażliwych. Notatką taką posługujemy się w działaniach interwencyjnych (np. przy zgłoszeniu do prokuratury).

6.POMOC OSOBOM SKRZYWDZONYM

Każda osoba, która mówi o doświadczanej przez siebie krzywdzie, winna zostać przyjęta
z szacunkiem i uważnie wysłuchana.
Osoba skrzywdzona powinna otrzymać informację o możliwych formach pomocy, z której
może skorzystać na terenie parafii lub poza nią.
W sytuacji, gdy osoba wskazana jako sprawca jest kapłanem lub inną osobą zaangażowaną w parafii, należy jak najszybciej zapewnić bezpieczeństwo osobie skrzywdzonej (np. przez niedopuszczanie do niej osoby wskazanej lub podejrzanej o krzywdę). Następnie należy jej udzielić pomocy, jakiej potrzebuje. Osoby poszkodowane nie powinny być obarczane kosztami udzielanej im pomocy.
Troska duszpasterska wobec osoby skrzywdzonej i jej bliskich polega przede wszystkim
na życzliwym wysłuchaniu i pomocy w odbudowaniu jej więzi z Bogiem i zaufania do
Kościoła. Organizowana jest w porozumieniu z diecezjalnym duszpasterzem ds. pomocy
duchowej osobom skrzywdzonym.
Jeśli osoba skrzywdzona należała do jakiejś grupy parafialnej, również inni uczestnicy tej
grupy powinni otrzymać pomoc duszpasterską i ewentualnie psychologiczną.
Jeśli osobą skrzywdzoną jest dziecko, pomoc powinna otrzymać również jego rodzina.
Parafianie powinni być we właściwy sposób poinformowani o tym, co się wydarzyło oraz
otrzymać stosowną pomoc. Należy przy tym zachować zasadę ochrony dobrego imienia
osoby skrzywdzonej.
Jeśli zgłoszenie dotyczy przestępstwa określonego w prawie karnym i/lub kanonicznym,
osoba przyjmująca zgłoszenie postępuje zgodnie z procedurami zawartymi w Wytycznych KEP.
Jeśli zgłoszenie dotyczy innej krzywdy czy niewłaściwego zachowania, osoba zgłaszająca otrzymuje informację o podjętych w sprawie krokach.
Wszelkie działania i uzyskane informacje objęte są zasadą poufności, ale osoby
skrzywdzonej nie wolno zobowiązywać do zachowania tajemnicy.

7.POMOC SPRAWCY

W sytuacji, gdy oskarżonym jest dziecko, należy współpracować z jego rodzicami lub
opiekunami prawnymi w takim zakresie, w jakim jest to możliwe i potrzebne. Ich również
dobrze jest otoczyć opieką duszpasterską.
W sytuacji, gdy osobą oskarżoną jest kapłan lub osoba konsekrowana, należy zastosować się do wskazań uzyskanych od biskupa miejsca lub przełożonych. Wobec takiej osoby powzięte zostają kroki przewidziane przez Wytyczne KEP.
Gdy osobą oskarżoną jest świecki pracownik lub wolontariusz parafialny, należy odsunąć taką osobę od podejmowanej pracy na czas wyjaśnienia sprawy lub do czasu decyzji prokuratury oraz objąć ją opieką duszpasterską.
W procesie wyjaśniania sprawy oraz w podawaniu informacji należy również zadbać
o zachowanie ochrony dobrego imienia domniemanego sprawcy.
W przypadku zaistnienia fałszywego oskarżenia, jeśli zarzuty nie zostaną potwierdzone,
a oskarżenie znane było osobom postronnym, należy przekazać im informację
o niewinności oskarżonego w formie komunikatu biskupa miejsca lub delegata.

8.ZAPEWNIENIE JAKOŚCI I CIĄGŁOŚCI DZIAŁAŃ
W ZAKRESIE PREWENCJI

Dokument zawierający standardy ochrony dzieci i osób bezbronnych w parafii
aktualizowany jest co dwa lata.
Ewaluacja dokumentu dokonywana jest przez osobę odpowiedzialną za prewencję we
współpracy z proboszczem (administratorem) i osobami wyznaczonymi przez
proboszcza (administratora), a następnie konsultowana z osobami zaangażowanymi
w duszpasterstwo parafialne. Następnie jest zatwierdzana przez osobę odpowiedzialną
w diecezji za prewencję.

Osobą zaufania w Parafii Rzymskokatolickiej pw. Podwyższenia Krzyża
Świętego jest: p. Adrianna Łuczkowska-Dunajska kontakt: tel. 664-898-864
lub email: adrianna.luczkowska@gmail.com

Placówki, w których można uzyskać pomoc terapeutyczną:
1)Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej, ul. Centralna 6a, 86-031 Osielsko, tel. (52) 324 07 85
2)Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Bydgoszczy, ul. Karpacka 54, 85-164 Bydgoszcz, tel. 52 525 50 07
oraz
800-12-12-12 – całodobowy Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka;
116-111 – całodobowy telefon zaufania dla dzieci i młodzieży prowadzony przez Fundację Dajemy Dzieciom Siłę;
112 – numer alarmowy w sytuacji zagrożenia życia lub zdrowia.

Ks. Kan. Jarosław Kubiak
PROBOSZCZ PARAFII

ZASADY BEZPIECZNYCH RELACJI POMIĘDZY DZIEĆMI

Parafia Rzymskokatolicka pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Żołędowie, jest
miejscem zapewniającym bezpieczeństwo dzieciom także w grupie rówieśniczej. Kierując się wartościami wypływającymi z Ewangelii, staramy się wpoić naszym parafianom postawę szacunku wobec każdego człowieka – dzieci i dorosłych. Pragniemy, by w relacjach międzyludzkich bliska była im ewangeliczna zasada: „Wszystko więc, co chcielibyście, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie” (Mt 7,12a).

Zasady bezpiecznych relacji między dziećmi poznali wszyscy pracownicy
i współpracownicy parafii, dzięki czemu mogą oni umiejętnie i adekwatnie do zaistniałej
sytuacji reagować na każde niewłaściwe zachowanie czy przemoc. Również dzieci powinny przestrzegać poniższego kodeksu podczas spotkań w parafii i poza nią, w kontakcie bezpośrednim i wirtualnym.

Kodeks zachowań został opracowany z udziałem dzieci. Ewaluacja i weryfikacja zasad bezpiecznych relacji pomiędzy dziećmi odbywać się będzie co dwa lata, a także po każdej sytuacji kryzysowej, jeśli w parafii podjęta zostanie interwencja z powodu krzywdzenia rówieśniczego. Zmiana treści zasad bezpiecznych relacji między dziećmi jest możliwa w każdym momencie na ich wniosek i z ich udziałem.

1.Równe traktowanie i szacunek dla każdej osoby

Traktuj innych tak, jak chcesz, aby inni traktowali Ciebie.
Pamiętaj, że każda osoba jest kimś wyjątkowym i szczególnie obdarowanym przez Boga.
Należą się jej szacunek i troska o jej dobro.
Bądź tolerancyjny – szanuj odmienny wygląd, przekonania, poglądy i cechy
koleżanek/kolegów.
Pamiętaj, że przez różnorodność wzajemnie się ubogacamy.
Masz prawo do zabawy i relacji z każdym dzieckiem, ale pamiętaj, że nie zawsze inne
dziecko ma chęć do kontaktu z Tobą w danym momencie. Uszanuj to.
Zachowaj otwartość i bądź wrażliwy na wszystkie osoby, nawet jeśli nie należą do grona
Twoich najbliższych przyjaciół. Nie wykluczaj ich ze wspólnych działań, rozmów
i szkolnych aktywności.

2.Zasady komunikacji między dziećmi

Zachowuj życzliwość i szacunek wobec koleżanek/kolegów.
Pamiętaj, że każdy ma prawo do wyrażania swojego zdania, myśli i przekonań, o ile nie naruszają one dobra innych osób.
Słuchaj innych, gdy mówią. Nie przerywaj innym, gdy się wypowiadają.
Zachowuj kulturę słowa w każdej sytuacji.
Stosuj formy grzecznościowe.
Pytaj o zgodę na kontakt fizyczny (przytulenie, pogłaskanie).

3.Szacunek dla cudzej własności, prywatności i przestrzeń

Szanuj rzeczy osobiste i mienie innych osób.
Zapytaj, jeśli chcesz pożyczyć od kogoś jakąś rzecz.
Nie przeglądaj prywatnych rzeczy innych osób bez ich zgody. Każdy ma prawo
do prywatności.
Nie rób zdjęć, nie nagrywaj ani nie rozpowszechniaj wizerunku kolegów/koleżanek
i innych osób bez ich wyraźnej zgody.
Pamiętaj, że każdy ma prawo do przestrzeni osobistej. Jeśli inna osoba potrzebuje chwili
samotności, uszanuj to. Naruszanie tej przestrzeni może rodzić konflikty.

4. Zakaz stosowania przemocy w jakiejkolwiek formie

Nie stwarzaj sytuacji, w których ktoś czułby się celowo pomijany, izolowany.
Nie stosuj przemocy fizycznej. Szturchanie, popychanie, kopanie czy siłowe
przytrzymywanie kolegi/koleżanki naruszają jego/jej integralność fizyczną.
Szanuj przestrzeń intymną kolegów/koleżanek. Nigdy nie dotykaj ich w sposób, który może być uznany za nieprzyzwoity lub niestosowny.
Nie wyśmiewaj, nie obgaduj, nie ośmieszaj, nie zawstydzaj, nie upokarzaj, nie lekceważ i nie obrażaj kolegów/koleżanek.
Nie wypowiadaj się w sposób obraźliwy o rodzicach kolegów/koleżanek.
Nie zwracaj się w sposób wulgarny do innych.
Pamiętaj, że żarty są wtedy żartami, kiedy nikt z ich powodu nie cierpi. Jeśli tak jest,
natychmiast zakończ taką zabawę słowną.
Nie narażaj siebie i innych uczniów na sytuacje zagrażające życiu i zdrowiu fizycznemu czy psychicznemu.
Nie wyrażaj negatywnych, prześmiewczych komentarzy na temat zachowania, pracy,
wyglądu kolegów/koleżanek.
Nie zabieraj rzeczy należących do innych bez ich zgody.

5.Szacunek w kontaktach internetowych i zakaz cyberprzemocy

Szanuj innych i traktuj ich tak, jak chcesz, by traktowali Ciebie – dotyczy to wszystkich typów Twojej aktywności w sieci. Po drugiej stronie ekranu jest drugi człowiek.
Pamiętaj, że cyberprzemoc często zaczyna się od tzw. „niewinnych żartów”. Nie każdy ma takie samo poczucie humoru. Uważaj na to, co piszesz i co publikujesz, w Internecie nic nie ginie. W świecie wirtualnym łatwo poruszyć lawinę wzajemnych niechęci, co może doprowadzić do konkretnej formy przemocy.
Nie udostępniaj kontaktów do innych osób (telefonicznych, mailowych) bez ich zgody.
Dbaj o swój oraz innych wizerunek w sieci – nie publikuj wrażliwych danych,
powierzonych ci informacji oraz zdjęć i filmów ośmieszających innych. Szanuj ich
prywatność.
Chroń intymność swoją i innych. Nie wysyłaj i nie udostępniaj zdjęć lub filmów, które by
ją naruszały.
Sprzeciwiaj się hejtowi, sam nie publikuj obrażających i agresywnych komentarzy oraz
reaguj, gdy zauważysz, że ktoś jest poniżany w Internecie. Nie przesyłaj dalej
ośmieszających wiadomości. Zgłoś takie działania odpowiednim osobom.
Nie prowokuj innych do niepotrzebnych, nieuzasadnionych kłótni. Trolling, świadome
poniżanie, nękanie i zaczepki są zachowaniami niedopuszczalnymi.
Nie wykluczaj swoich rówieśników z grup w mediach społecznościowych z powodu
swoich prywatnych niechęci.
Nie podszywaj się w Internecie pod inne osoby. Takie zachowanie w cyberprzestrzeni jest kradzieżą tożsamości. To jest przestępstwo.
Jeżeli zauważysz, że ktoś nie wylogował się ze swojego konta, nie wykorzystuj tej sytuacji do działań, które przyniosłyby mu szkodę, ale życzliwie poinformuj go o jego nieuwadze.
Pamiętaj, że groźby, pomówienia, nawoływanie do nienawiści, prześladowanie,
ośmieszanie w cyberprzestrzeni także są karalne. Twoje działania w sieci nie są
anonimowe.

6.Sposoby pokojowego rozwiązywania konfliktów

Wycisz się, uspokój, zatrzymaj niepotrzebną kłótnię, zanim stracisz nad sobą kontrolę.
Zastanów się, co chcesz osiągnąć. Jeśli to możliwe, podejmij spokojną rozmowę z drugą stroną.
Umów się na rozmowę w bardziej stosownych warunkach, w ten sposób zyskasz czas na konstruktywny dialog.
Powiedz, co według Ciebie jest problemem, co przyczyną nieporozumienia, czego
oczekujesz.
Słuchaj drugiej osoby. Dopytaj o jej odczucia i oczekiwania. Podsumuj to, co
usłyszałaś/usłyszałeś dla upewnienia się, czy dobrze zrozumiałeś/zrozumiałaś jej
komunikat.
Upewnij się, że Twój rozmówca powiedział wszystko odnośnie do swoich odczuć.
Wspólnie wymyślcie rozwiązanie satysfakcjonujące obie strony.
Jeśli nie uda się Wam dojść do porozumienia, poproś o pomoc osobę dorosłą, aktualnego opiekuna grupy. Porozmawiaj o tym z Twoimi rodzicami. Nie rozwiązuj konfliktu samodzielnie.
Nie bądź obojętny, gdy komuś dzieje się krzywda. Zawsze poinformuj o tym osobę
dorosłą.

STANDARDY OCHRONY DZIECI W PARAFII PW.PODWYŻSZENIA KRZYŻA ŚWIĘTEGO W ŻOŁĘDOWIE